Goedemorgen! Althans, dat is wat we dachten toen de wekker erg vroeg al weer af ging. Omdat het fotograferen van de zonsondergang in de medina niet gelukt was hadden we het plan gevat om de zonsopkomst te fotograferen. Flinke tegenvaller dat een dikke mist de stad in het grijs hulde..! Toch werd vol goede moed de wandeling ingezet, want mist kan nog wel eens sfeervol uitpakken. 

Het fijne aan Marokko vind ik de ochtenden (voor hoever je daar na 2 ochtenden over kan oordelen).. Het is vrij rustig, je voelt de stad echt langzaam op gang komen. Zo ook rond de klok van 8 uur, als een spuitwagen het plein 'Djemaa el Fna' schoonmaakt, en daarbij een nog dikkere nevel opwierp dan die er al hing. 

Het verschil met de voorgaande dag was dat de markten en straten nu niet aandeden als een mierenhoop. De enige mensen die je zag waren kraamhouders die hun zaakje aan het opbouwen waren. Heerlijk! 

Nadat we de meeste straatjes toch wel hadden gezien werden de spullen in het hotel gepakt en kon vanuit de parkeergarage vertrokken worden naar de woestijn. Een rit van ongeveer 4 uur lag voor de boeg, en we wisten op dat moment nog niet hoe erg Marokko ons zou verrassen op het gebied van landschappen. Bij het uitrijden van de stad kwamen we eerst in de achterbuurten van Marrakech, waar we ons verbaasden over een ezel die los over straat liep, niet wetende dat dat slechts een voorproefje was voor de komende twee dagen. 

Ons eerste reisdoel in de woestijn was een verlaten filmset van de in 2006 uitgebrachte horrorfilm 'The Hills Have Eyes'. Het tankstation 'Gas Haven' staat nog altijd langs de N10 en móest natuurlijk gefotografeerd worden. Bij aankomst bleken er meer bezoekers te zijn, op een gegeven moment liep er een man of 8 rond. En waar toeristen zijn wordt geld verdiend, zo ook hier, waar iemand geld meende te kunnen vangen voor het laten maken van foto's vanaf de openbare weg. De vraag of hij ons dan ook binnen kon laten in het nog compleet aangeklede tankstation werd helaas niet beantwoord. 

Vervolgens werd koers gezet naar een andere verlaten filmset. Eentje die in onder andere The Gladiator en The Mummy heeft gediend als achtergrond. Na een hobbelige rit over iets wat moet doorgaan voor een weg doemde de 'stad' op in de verte en zoals verwacht zagen we bij aankomst een 'mannetje' staan in de deuropening: "Die zal wel geld willen zien" dachten we. Niets bleek minder waar, want bij aankomst kwam de man meteen aangelopen, om ons te vertellen dat de set weer opgeknap werd voor een nieuwe speelfilm. In verband met werkzaamheden konden we er nu helaas niet in, en een handjevol dirhams kon daar helaas ook geen verandering in brengen. Wel konden we om het bouwwerk heen lopen om toch íets te kunnen zien. Toch jammer, al dat zoekwerk en die lange rit, voor niks..?

Afijn, we hebben wat leuke plaatje overgehouden aan het ritje maar een beetje jammer was het wel. Gelukkig hadden we nog een verlaten filmset op het oog, hoewel die wel wat kleiner zou zijn dan deze. Aan de rand van het stadje Ouarzazate liggen de CLA Studio's, met in de achtertuin iets wat op een klein stadje moet lijken. Na wederom een hobbelige rit 'off the road' kwamen we aan bij de filmset (die gelukkig niet in verbouwing was). Iets verderop kon nog van een prachtige zonsondergang genoten worden. 

Bovenstaande foto heeft me nog een behoorlijke sprint gekost. We hadden dit plekje eerder al gespot, maar we wilden ook zonsondergang fotograferen op de filmset. Na de laatste foto's raakte de zon de bergen aan de horizon al, dus werd met een noodvaart de heuvel op gereden naar het plateau waar je uitzicht hebt op 'Tikhermine' (zoals deze twee hobbels volgens Google Maps heten). Na een lange sprint over het stuk waar de auto niet kon komen kon nog nét een glimp van de zon worden gefotografeerd. Een halve minuut later waren de laatste zonnestralen weg, en werd doorgereden naar het restaurant in Ouarzazate. Later op de avond, toen we eenmaal geïnstalleerd waren in ons hotelletje in Aït Ben Haddou (een UNESCO-erfgoed stadje waar we de volgende ochtend zouden gaan fotograferen) zijn we nog even naar buiten gegaan om de sterrenhemel te aanschouwen. Gewoon liggen en genieten: heerlijk! Vervolgens snel het bed in gedoken, want voor zonsopkomst wilden we alweer in de bergen zijn..

Op zaterdagochtend 26 januari stapte ik op Schiphol bij Transavia aan boord, om koers te zetten naar het Afrikaanse continent. Voor mij de eerste keer in Afrika, dus dat was zeker iets om naar uit te zien. Tijdens de vlucht konden de passagiers aan de linkerkant genieten van een prachtige zonsopkomst. 

Keurig op tijd landde de Boeing 737 om Marrakech Menara International Airport (RAK), en daarmee was het begin van een bliksembezoek aan het Koninkrijk Marokko gemaakt. Eenmaal buiten kon gelijk de jas uit, want waar het in Nederland tegen het vriespunt aan hing was het in Marrakech gewoon 20 graden Celsius.

Afijn, eerst de bus maar eens opzoeken. Ergens achteraf op de parkeerplaats bleek bus 19 de zojuist gearriveerde reizigers naar het 'centre-ville' te brengen. De omschakeling naar het half Frans en half Engels was overigens snel gemaakt. Onderweg viel gelijk de chaos in het verkeer al op, en dat zou er hoe dichter bij het centrum steeds erger aan toe gaan. Het buskaartje kostte 30 dirham, wat gelijk staat aan €2,75 en is hiermee de duurste busrit die je kan maken in het centrum van Marrakech. De buschauffeur had niet terug van een briefje van 200, en kwam na enige discussie met het briljante idee om halverwege de rit midden op straat vol op de rem te trappen, een wisselkantoor in te lopen en terug te komen met 170 dirham. Briljant. Aangekomen in het centrum was het een ware zoektocht naar een hotel met plek: de bekende ketens zaten al vol, net als alle andere hotels met een parkeerplaats voor de huurauto. 
Uiteindelijk werd een slaapplaats gevonden in het simpele maar typisch Marokkaanse hotel Amalay. ​

Ik had een paar uurtjes vrij te spenderen voor ik mijn reisgenoot op zou halen op het treinstation van Marrakech en zodoende besloot ik een busritje naar de Medina te maken. Dit deels ommuurde stadsdeel is het historische en bruisende centrum waar toerisme, marktlieden, armoede en rijkdom (maar vooral armoede) samenvallen. De busrit was nu slechts 4 dirham, het equivalent van zo'n 36 eurocent. Halte Jamaa El Fna was het eindpunt van de rit, en vanaf daar kon het verdwalen beginnen. Als je de Medina binnenloopt kom je eerst bij het grote marktplein: Djemaa-El-Fna. Hier scheuren brommers en taxi's tussen paard en wagen door, en word je continue toegeroepen door marktlieden die je geurige kruiden of fruit willen verkopen. Als je nog wat wil lunchen is dit dé place-to-be!

​De naam 'Djemaa El Fna' betekend overigens 'Plein des Doods', waarschijnlijk naar de executies die hier vroeger werden voltrokken.

Café Argana, waar in 2011 een explosie is geweest. Hierbij kwamen 17 mensen om het leven. Het gebouw is later weer hersteld en is een eyecatcher op het plein.

Allright, de lunch was achter de kiezen gewerkt en de wandeltocht kon beginnen. Dit is echt een plek waar het beste plan geen plan is. Je kan eindeloos verdwalen in kleine, overdekte straatjes. Hou rekening met zakkenrollers en zeer bemoeizuchtige kooplui, maar dat is vanzelfsprekend op drukke plekken als deze. 

Na een uurtje of anderhalf vond ik het mooi geweest. Ik wilde nog even uitrusten in het hotel voor ik naar het station zou gaan, en dus werd via de supermarkt koers gezet naar het hotel: een wandeling van ongeveer een half uur. 

Terwijl ik lekker op één oor lag ging ineens mijn telefoon af, mijn reisgenoot bleek al aangekomen te zijn op het treinstation. En dat een uur te vroeg? Wat bleek: onze telefoonproviders gaven een andere lokale tijd aan dan de werkelijke. Afijn, snel de rugzak ingepakt en het op een lopen gezet naar het station. Vanaf hier pakten we de bus terug naar het vliegveld om daar de huurauto op te halen.
Het verstandigste is om dit van tevoren te regelen bij een bekende keten om onverwachte kosten achteraf te voorkomen. De Ford Fiesta was van buiten nog stralend wit, en het interieur brandschoon. Nog wel.

Snel werd koers gezet naar de Medina. Het plan was om de zonsondergang te fotograferen vanuit het fraaie stadsdeel. Behendig stuurde mijn reisgenoot door het chaotische en vooral toeterende verkeer, maar de middagspits van Marrakech is traag als dikke stront. Zodoende was de zon al vrijwel onder toen we bij de Medina aankwamen en toen ook nog bleek dat alle parkeerplaatsen in de omgeving vol waren besloten we om maar gewoon rond te blijven rijden door het oude centrum, wat hét recept is voor hilarische situaties afgewisseld met de nodige 'bijna-ongelukken'. 

De volgende uitdaging was het vinden van een parkeerplek in de buurt van het hotel. Eigenlijk was het vinden van een parkeerplek überhaupt een uitdaging. In Marrakech lijken de straten onderverdeeld te zijn in zones, waar in elke zone minstens één of twee mensen met een geel hesje assisteren met parkeren in ruil voor wat felbegeerde dirhams. Aangezien bij de Medina een 'geel hesje' ons al om de autosleutels vroeg toen we wilden parkeren besloten we maar naar het winkelcentrum verderop te rijden. Dat leek toch het veiligste, en het tarief van 3 dirham per uur (zo'n 25 eurocent) voor de ondergrondse parkeergarage was het veilige gevoel meer dan waard. 

Vervolgens hebben we ons nog naar een restaurantje in de buurt van het hotel gesleept, waar we ons tegoed konden doen aan een stuk kip met friet en lekkere Marokkaanse muntthee voor een heel schappelijk prijsje. Op de terugweg naar het hotel kwamen we een sterk staaltje Marokkaanse marketing tegen. Een man op straat groette ons vriendelijk en begon, nadat hij hoorde dat we uit Nederland kwamen, een uitgebreid verhaal te houden over het Nederlandse voetbal. Hij vond Van Nistelrooy en Van Basten zulke geweldige voetballers, en kon eigenlijk niet stoppen met dit tien minuten lang te herhalen. Vanaf moment één weet je al: het gaat hier natuurlijk niet om het -kuch- sublieme voetbalniveau van Nederland, we moeten ergens voor betalen. Toen we de man voor de 5e keer vriendelijk gedag hadden gezegd kwam dan eindelijk het visitekaartje uit de jaszak, met de dringende vraag of we misschien een speciale massage wilden hebben. Met een 'No, sorry man, that's not our thing' werd niet direct genoegen genomen, want hij vroeg nog minstens drie keer of we écht niet eventjes mee wilden. Een 'maybe tomorrow then' bij het aannemen van het visitekaartje bleek wel afdoende, en zo konden we onze weg vervolgen. In het hotel werd snel een warme douche genomen en de wekker gezet voor de volgende ochtend: we hadden de zonsondergang gemist, en dus moest de zonsopkomst vastgelegd worden in de Medina. Weltrusten! Needless to say dat het visitekaartje in de eerstvolgende prullenbak is verdwenen.