Terwijl in de verte het geschal van de moskee klonk ging bij ons de wekker. Buiten was het nog stikdonker, en nadat we ons in de kleren hadden gehesen werd licht bibberend vertrokken naar de auto. We hadden de vooravond een mooi plekje gezien waar we sterren zouden kunnen fotograferen, en dat wilden we nu ook voor de zonsopkomst gebruiken. Inmiddels was de maan ook aan de hemel komen staan, wat voor een prachtig uitgelicht nachtlandschap zorgde. 

Terwijl de zon langzaam boven de horizon uit piepte haastten we ons terug naar de auto. We wilden de zonsopkomst fotograferen in het UNESCO-erfgoed stadje 'Aït Ben Haddou". Dit stadje wordt in tweeën verdeeld door een (vrijwel opgedroogde) rivier. Aan de ene kant ligt het moderne deel, en aan de andere kant is de oude, uit leem opgebouwde vestingstad. 

Vanaf hier trokken we een snelle sprint naar de top van de stad om het eerste zonlicht op het landschap te aanschouwen. 

Op dit punt splitsten we even op. Ik wilde graag nog de stadspoort bij de rivier fotograferen en Lesley wilde teruglopen door de straatjes. De stadspoort is in veel films gebruikt als decor, en móest zodoende vastgelegd worden. 

Hierna werd teruggekeerd naar de Auberge. We hadden inmiddels behoorlijk honger gekregen, maar gelukkig was een onbeperkt ontbijt inbegrepen bij de toch al goedkope overnachting.  Met een lekker kopje Marokkaanse muntthee en brood met honing werden de plannen getrokken voor de rest van de dag. We zouden de huurauto om 17u weer in moeten leveren, en om 18 moesten we uiterlijk inchecken bij het vliegveld. We vonden een leuke omweg door de bergen op Google Maps, en besloten rustig aan via deze weg terug te gaan naar Marrakech. Vlak buiten het dorp stuitten we meteen al op een aantal kamelen, en als je dan toch in Afrika bent..

Toen we weer op weg waren bleek al snel dat de alternatieve route de beste keuze van het tripje zou zijn. We rolden van het ene prachtige stuk landschap naar de andere sfeervolle scène.

Na een lang stuk nog in de bergachtige woestijn (of woestijnachtige bergen) te hebben gereden kwamen dan eindelijk de besneeuwde bergtoppen van de Atlas in zicht. Het Atlasgebergte is enorm rijk aan mineralen, en uiteraard is dit een bron van inkomsten voor de lokale bevolking. In de Atlas kan je je alleen wanen, maar zodra je de auto in de 'middle of nowhere' aan de kant van de weg neerzet duikt er een mannetje op die je prachtige amethist of kobalt wil verkopen. Vaak valt er behoorlijk af te dingen, want zo uitzonderlijk als de verkopers de stenen doen lijken zijn ze absoluut niet. Mooi wel, dat moet ik ze nageven. Afijn, onderweg kwamen we langs het 'distributiecentrum' voor de vele verkopers die in de regio te vinden zijn. Blijkt ook een drukke halte te zijn voor tourbussen vol Aziaten. 

Leuk detail op de bovenstaande foto vind ik trouwens de biddende moslims. Ook al stond er een grote groep Aziaten waar ze hun handelswaar aan konden slijten; om klokslag 14:00 verzamelde iedereen zich bij de matjes om zich terug te trekken in gebed. 

Op dit punt moesten we de tijd langzaamaan in de gaten gaan houden, we hadden nog best een stukje te gaan en de aankomsttijd op de navigatie begon al behoorlijk richting de 17u aan te kruipen. Niet geheel onverwachts was er even verder op de route dan ook flink oponthoud. Er waren wegwerkzaamheden en er moest wat vrachtverkeer uitparkeren. 

Gelukkig verliep de rit vanaf de wegwerkzaamheden weer prima, en netjes op tijd (Marokkaanse begrippen, maar toch) kwamen we aan bij de verhuur. Het fraaie landschap werd gedag gezwaaid, en we sloten achteraan in de rij bij de incheckbalie.

Twee en een halve dag Marokko. Het klinkt kort, maar als je er uit haalt wat er in zit kan je ongelofelijk veel zien en doen. Het was een mooi avontuur en het land heeft absoluut reden gegeven om nog eens terug te keren! Iets met de Draa Vallei en de zandduinen bij Merzouga.. 

Goedemorgen! Althans, dat is wat we dachten toen de wekker erg vroeg al weer af ging. Omdat het fotograferen van de zonsondergang in de medina niet gelukt was hadden we het plan gevat om de zonsopkomst te fotograferen. Flinke tegenvaller dat een dikke mist de stad in het grijs hulde..! Toch werd vol goede moed de wandeling ingezet, want mist kan nog wel eens sfeervol uitpakken. 

Het fijne aan Marokko vind ik de ochtenden (voor hoever je daar na 2 ochtenden over kan oordelen).. Het is vrij rustig, je voelt de stad echt langzaam op gang komen. Zo ook rond de klok van 8 uur, als een spuitwagen het plein 'Djemaa el Fna' schoonmaakt, en daarbij een nog dikkere nevel opwierp dan die er al hing. 

Het verschil met de voorgaande dag was dat de markten en straten nu niet aandeden als een mierenhoop. De enige mensen die je zag waren kraamhouders die hun zaakje aan het opbouwen waren. Heerlijk! 

Nadat we de meeste straatjes toch wel hadden gezien werden de spullen in het hotel gepakt en kon vanuit de parkeergarage vertrokken worden naar de woestijn. Een rit van ongeveer 4 uur lag voor de boeg, en we wisten op dat moment nog niet hoe erg Marokko ons zou verrassen op het gebied van landschappen. Bij het uitrijden van de stad kwamen we eerst in de achterbuurten van Marrakech, waar we ons verbaasden over een ezel die los over straat liep, niet wetende dat dat slechts een voorproefje was voor de komende twee dagen. 

Ons eerste reisdoel in de woestijn was een verlaten filmset van de in 2006 uitgebrachte horrorfilm 'The Hills Have Eyes'. Het tankstation 'Gas Haven' staat nog altijd langs de N10 en móest natuurlijk gefotografeerd worden. Bij aankomst bleken er meer bezoekers te zijn, op een gegeven moment liep er een man of 8 rond. En waar toeristen zijn wordt geld verdiend, zo ook hier, waar iemand geld meende te kunnen vangen voor het laten maken van foto's vanaf de openbare weg. De vraag of hij ons dan ook binnen kon laten in het nog compleet aangeklede tankstation werd helaas niet beantwoord. 

Vervolgens werd koers gezet naar een andere verlaten filmset. Eentje die in onder andere The Gladiator en The Mummy heeft gediend als achtergrond. Na een hobbelige rit over iets wat moet doorgaan voor een weg doemde de 'stad' op in de verte en zoals verwacht zagen we bij aankomst een 'mannetje' staan in de deuropening: "Die zal wel geld willen zien" dachten we. Niets bleek minder waar, want bij aankomst kwam de man meteen aangelopen, om ons te vertellen dat de set weer opgeknap werd voor een nieuwe speelfilm. In verband met werkzaamheden konden we er nu helaas niet in, en een handjevol dirhams kon daar helaas ook geen verandering in brengen. Wel konden we om het bouwwerk heen lopen om toch íets te kunnen zien. Toch jammer, al dat zoekwerk en die lange rit, voor niks..?

Afijn, we hebben wat leuke plaatje overgehouden aan het ritje maar een beetje jammer was het wel. Gelukkig hadden we nog een verlaten filmset op het oog, hoewel die wel wat kleiner zou zijn dan deze. Aan de rand van het stadje Ouarzazate liggen de CLA Studio's, met in de achtertuin iets wat op een klein stadje moet lijken. Na wederom een hobbelige rit 'off the road' kwamen we aan bij de filmset (die gelukkig niet in verbouwing was). Iets verderop kon nog van een prachtige zonsondergang genoten worden. 

Bovenstaande foto heeft me nog een behoorlijke sprint gekost. We hadden dit plekje eerder al gespot, maar we wilden ook zonsondergang fotograferen op de filmset. Na de laatste foto's raakte de zon de bergen aan de horizon al, dus werd met een noodvaart de heuvel op gereden naar het plateau waar je uitzicht hebt op 'Tikhermine' (zoals deze twee hobbels volgens Google Maps heten). Na een lange sprint over het stuk waar de auto niet kon komen kon nog nét een glimp van de zon worden gefotografeerd. Een halve minuut later waren de laatste zonnestralen weg, en werd doorgereden naar het restaurant in Ouarzazate. Later op de avond, toen we eenmaal geïnstalleerd waren in ons hotelletje in Aït Ben Haddou (een UNESCO-erfgoed stadje waar we de volgende ochtend zouden gaan fotograferen) zijn we nog even naar buiten gegaan om de sterrenhemel te aanschouwen. Gewoon liggen en genieten: heerlijk! Vervolgens snel het bed in gedoken, want voor zonsopkomst wilden we alweer in de bergen zijn..

Op zaterdagochtend 26 januari stapte ik op Schiphol bij Transavia aan boord, om koers te zetten naar het Afrikaanse continent. Voor mij de eerste keer in Afrika, dus dat was zeker iets om naar uit te zien. Tijdens de vlucht konden de passagiers aan de linkerkant genieten van een prachtige zonsopkomst. 

Keurig op tijd landde de Boeing 737 om Marrakech Menara International Airport (RAK), en daarmee was het begin van een bliksembezoek aan het Koninkrijk Marokko gemaakt. Eenmaal buiten kon gelijk de jas uit, want waar het in Nederland tegen het vriespunt aan hing was het in Marrakech gewoon 20 graden Celsius.

Afijn, eerst de bus maar eens opzoeken. Ergens achteraf op de parkeerplaats bleek bus 19 de zojuist gearriveerde reizigers naar het 'centre-ville' te brengen. De omschakeling naar het half Frans en half Engels was overigens snel gemaakt. Onderweg viel gelijk de chaos in het verkeer al op, en dat zou er hoe dichter bij het centrum steeds erger aan toe gaan. Het buskaartje kostte 30 dirham, wat gelijk staat aan €2,75 en is hiermee de duurste busrit die je kan maken in het centrum van Marrakech. De buschauffeur had niet terug van een briefje van 200, en kwam na enige discussie met het briljante idee om halverwege de rit midden op straat vol op de rem te trappen, een wisselkantoor in te lopen en terug te komen met 170 dirham. Briljant. Aangekomen in het centrum was het een ware zoektocht naar een hotel met plek: de bekende ketens zaten al vol, net als alle andere hotels met een parkeerplaats voor de huurauto. 
Uiteindelijk werd een slaapplaats gevonden in het simpele maar typisch Marokkaanse hotel Amalay. ​

Ik had een paar uurtjes vrij te spenderen voor ik mijn reisgenoot op zou halen op het treinstation van Marrakech en zodoende besloot ik een busritje naar de Medina te maken. Dit deels ommuurde stadsdeel is het historische en bruisende centrum waar toerisme, marktlieden, armoede en rijkdom (maar vooral armoede) samenvallen. De busrit was nu slechts 4 dirham, het equivalent van zo'n 36 eurocent. Halte Jamaa El Fna was het eindpunt van de rit, en vanaf daar kon het verdwalen beginnen. Als je de Medina binnenloopt kom je eerst bij het grote marktplein: Djemaa-El-Fna. Hier scheuren brommers en taxi's tussen paard en wagen door, en word je continue toegeroepen door marktlieden die je geurige kruiden of fruit willen verkopen. Als je nog wat wil lunchen is dit dé place-to-be!

​De naam 'Djemaa El Fna' betekend overigens 'Plein des Doods', waarschijnlijk naar de executies die hier vroeger werden voltrokken.

Café Argana, waar in 2011 een explosie is geweest. Hierbij kwamen 17 mensen om het leven. Het gebouw is later weer hersteld en is een eyecatcher op het plein.

Allright, de lunch was achter de kiezen gewerkt en de wandeltocht kon beginnen. Dit is echt een plek waar het beste plan geen plan is. Je kan eindeloos verdwalen in kleine, overdekte straatjes. Hou rekening met zakkenrollers en zeer bemoeizuchtige kooplui, maar dat is vanzelfsprekend op drukke plekken als deze. 

Na een uurtje of anderhalf vond ik het mooi geweest. Ik wilde nog even uitrusten in het hotel voor ik naar het station zou gaan, en dus werd via de supermarkt koers gezet naar het hotel: een wandeling van ongeveer een half uur. 

Terwijl ik lekker op één oor lag ging ineens mijn telefoon af, mijn reisgenoot bleek al aangekomen te zijn op het treinstation. En dat een uur te vroeg? Wat bleek: onze telefoonproviders gaven een andere lokale tijd aan dan de werkelijke. Afijn, snel de rugzak ingepakt en het op een lopen gezet naar het station. Vanaf hier pakten we de bus terug naar het vliegveld om daar de huurauto op te halen.
Het verstandigste is om dit van tevoren te regelen bij een bekende keten om onverwachte kosten achteraf te voorkomen. De Ford Fiesta was van buiten nog stralend wit, en het interieur brandschoon. Nog wel.

Snel werd koers gezet naar de Medina. Het plan was om de zonsondergang te fotograferen vanuit het fraaie stadsdeel. Behendig stuurde mijn reisgenoot door het chaotische en vooral toeterende verkeer, maar de middagspits van Marrakech is traag als dikke stront. Zodoende was de zon al vrijwel onder toen we bij de Medina aankwamen en toen ook nog bleek dat alle parkeerplaatsen in de omgeving vol waren besloten we om maar gewoon rond te blijven rijden door het oude centrum, wat hét recept is voor hilarische situaties afgewisseld met de nodige 'bijna-ongelukken'. 

De volgende uitdaging was het vinden van een parkeerplek in de buurt van het hotel. Eigenlijk was het vinden van een parkeerplek überhaupt een uitdaging. In Marrakech lijken de straten onderverdeeld te zijn in zones, waar in elke zone minstens één of twee mensen met een geel hesje assisteren met parkeren in ruil voor wat felbegeerde dirhams. Aangezien bij de Medina een 'geel hesje' ons al om de autosleutels vroeg toen we wilden parkeren besloten we maar naar het winkelcentrum verderop te rijden. Dat leek toch het veiligste, en het tarief van 3 dirham per uur (zo'n 25 eurocent) voor de ondergrondse parkeergarage was het veilige gevoel meer dan waard. 

Vervolgens hebben we ons nog naar een restaurantje in de buurt van het hotel gesleept, waar we ons tegoed konden doen aan een stuk kip met friet en lekkere Marokkaanse muntthee voor een heel schappelijk prijsje. Op de terugweg naar het hotel kwamen we een sterk staaltje Marokkaanse marketing tegen. Een man op straat groette ons vriendelijk en begon, nadat hij hoorde dat we uit Nederland kwamen, een uitgebreid verhaal te houden over het Nederlandse voetbal. Hij vond Van Nistelrooy en Van Basten zulke geweldige voetballers, en kon eigenlijk niet stoppen met dit tien minuten lang te herhalen. Vanaf moment één weet je al: het gaat hier natuurlijk niet om het -kuch- sublieme voetbalniveau van Nederland, we moeten ergens voor betalen. Toen we de man voor de 5e keer vriendelijk gedag hadden gezegd kwam dan eindelijk het visitekaartje uit de jaszak, met de dringende vraag of we misschien een speciale massage wilden hebben. Met een 'No, sorry man, that's not our thing' werd niet direct genoegen genomen, want hij vroeg nog minstens drie keer of we écht niet eventjes mee wilden. Een 'maybe tomorrow then' bij het aannemen van het visitekaartje bleek wel afdoende, en zo konden we onze weg vervolgen. In het hotel werd snel een warme douche genomen en de wekker gezet voor de volgende ochtend: we hadden de zonsondergang gemist, en dus moest de zonsopkomst vastgelegd worden in de Medina. Weltrusten! Needless to say dat het visitekaartje in de eerstvolgende prullenbak is verdwenen. 

Op de Europalaan in Utrecht huist een jong architectenbureau. Het team bestaat uit mensen met een duidelijke visie: de huidige manier van bouwen is 'non sustainable', en moet wereldwijd drastisch worden verduurzaamd. Daarom heeft 'Sustainer Homes' een principe ontwikkeld waarbij de bouw van een huis vele malen schoner is dan tot nu toe gangbaar. Woningen van duurzaam gekweekt hout kunnen door speciaal ontworpen software in snel tempo op de wensen van toekomstige bewoners afgestemd worden. En eigenlijk.. is alles mogelijk! Nu de basis is gelegd wil het team doorontwikkelen en expanderen, en hiervoor is op 1 mei 2018 een crowdfundingscampagne gestart. Mij werd gevraagd dit vast te leggen.

Op de avond zouden een aantal presentaties gehouden worden. In de aanloop konden de gasten genieten van een bakje koffie of thee, en stonden diverse 'Sustainers' klaar om vragen te beantwoorden. 

Architecht Sol van Kempen (boven) en CEO Gert van Vugt (onder) lichten toe waarom duurzaam bouwen belangrijk is, en hoe Sustainer Homes dit aanpakt. 

Na afloop van de presentaties is een gezellige borrel waarbij de aftrap van de campagne wordt gevierd. 

Wat voor evenement er ook gaande is; altijd worden foto's gemaakt. Mensen pakken snel hun telefoon om even een foto te delen op Instagram of Facebook. Wil je achteraf echter een compleet beeld van het evenement willen geven aan klanten, investeerders, of misschien gewoon aan vrienden en familie; dan is het handig om een fotograaf in te huren.

"Een fluitsignaal galmde over het perron. De machinist stak zijn hoofd uit het raam, zag dat de deuren gesloten waren, en zette de zware trein in beweging. Met de brullende motoren nog nagalmend onder de overkapping verdween de trein uit het zicht van de stationschef. Tijd voor een bak koffie". 

Het is de sfeer van het treinreizen die de laatste decennia meer de uitzondering dan de regel is in Nederland. In heel West Europa zijn de spoorwegen aan het moderniseren, waarbij alles vlug, veilig en voordelig moet. Deze slogan, die al uit de jaren '30 stamt, is voor veel bedrijven nog altijd een drijfveer om maar te blijven doorvernieuwen. Het gevolg is dat de charme die het reizen per trein ooit met zich meebracht is afgetakeld tot het dagelijkse geklaag om vertragingen, die in de huidige tijd van volle agenda's en ongeduld 'éeeeecht niet meer kunnen'. 

Om nog iets van deze 'gloriedagen' van de spoorwegen mee te krijgen zul je naar het buitenland moeten reizen. Frankrijk bijvoorbeeld. De spoorwegen hier zijn niet geprivatiseerd, en hebben dus geen concurrentiedruk. Toch wordt ook in Frankrijk de modernisering van de spoorwegen steeds meer zichtbaar: veel vervuilende diesellocomotieven worden vervangen door moderne treinstellen. Afgelopen zomer ben ik naar diverse spoorlijnen afgereisd om nog iets van de 'charme' uit de vorige eeuw vast te leggen. Ik neem jullie mee in een 'kleine' fotoserie..

We starten de reis in het pittoreske Vallon-en-Sully. Dit geografische middelpunt van Frankrijk ligt aan de spoorlijn tussen Bourges en Montluçon. Deze spoorlijn is het laatste stuk van de Intercités tussen Parijs en Montluçon, en is niet geëlektrificeerd. Dat betekend dat in Bourges de elektrische locomotief verwisseld wordt voor een dieselloc. In Vallon-en-Sully staat de trein een minuut of twee stil. Veel reizigers zijn er vandaag niet, slechts drie instappers, en een handvol uitstappers. Links in beeld staat de installatie waarmee seinen en wissels handmatig (!) bediend worden.

Station Montluçon is het eindpunt van de treinen uit Parijs. Dat zijn er overigens maar twee per dag. Nadat de trein is aangekomen wordt de locomotief afgekoppeld en via een ander spoor naar de Parijs-kant van de trein gereden, om na 40 minuten weer terug te gaan naar het noorden.

Na drie dagen in deze omgeving gekampeerd te hebben zijn we doorgereden naar de Cevennen. In dit bekende vakantiegebied loopt de spoorlijn tussen Clermont-Ferrand en Nîmes. Dankzij de vele tunnels, viaducten en vergezichten krijgt deze lijn vaak de naam van mooiste spoorlijn van Europa; en ik denk dat daar zeker een kern van waarheid in zit. 

We komen na een rit van ongeveer drie uur aan in Langogne. Deze plaats ligt temidden van de prachtige natuur die in het Centraal Massief te vinden is. De auto wordt hier iets buiten de stadsgrens geparkeerd, want binnen niet al te veel tijd zou de 'Cévenol' hier het viaduct moeten passeren. Deze trein is het restant van de deels opgeheven verbinding tussen Parijs en Marseille. Door de komst van hogesnelheidstreinen is aan beide einden van de verbinding een stuk afgeknipt, waarna alleen de rit tussen Clermont-Ferrand en Nîmes overbeef

Een stukje zuidelijker ligt Villefort. Een leuk stadje, wat een bezoek zeker waard is! De trein heeft hier de plaats verlaten, en passeert op dit viaduct de departementsgrens tussen de Lozère en Gard. Om deze foto te maken moest een flink stuk geklommen worden, wat dan ook een flink aantal schaafplekken en doorns naliet.. Eenmaal aangekomen op de juiste plek bleek het uitzicht wel 'ansichtkaart-waardig' te zijn!

Een van de grote schoonheden van deze lijn is het 150 jaar oude, en 387 meter lange viaduct bij het kleine dorpje Chamborigaud. Intercité 15952 passeert het hier, op weg naar Clermont Ferrand. Een paar dagen later zijn we weer terug gegaan naar de prachtige omgeving van Langogne. 

In Jonchères werd een aardige wandeling gemaakt door de bergen, met als bestemming de rotspunt vanaf waar deze foto gemaakt kon worden. Met uitzicht op het kasteel in de verte  werd gewacht op de doorkomst van de trein naar het noorden. Er rijden op deze spoorlijn, afgezien van een paar sprinters, twee treinen per dag. Éen naar het noorden, en één naar het zuiden. 

​De volgende dag werd koers gezet naar Clermont-Ferrand, maar ook onderweg werd de Intercité nog een keer vastgelegd. Hier in prachtig avondlicht, een paar kilometer voor zijn, en onze, eindbestemming. Na een overnachting bij een bekende hotelketen maakten we de overtocht naar de westkust van Frankrijk.

Na een lange rit zijn we aangekomen in Jonzac. Dit stadje ligt aan de spoorlijn tussen Bordeaux en Nantes. Tussen deze twee havensteden werd ook nog ouderwets 'gedieseld', maar met het eind van 2017 zijn de oude getrokken treinen vervangen door moderne treinstellen. Op bovenstaande foto's is de extra Intercité tussen Bordeaux en La Rochelle te zien. Deze trein wordt met name door forenzen gebruikt, en wordt door de regio in stand gehouden. 

Prochaine arrêt: Rochefort! Na een nacht in Jonzac werd de tent neergezet in de fraaie stad Rochefort. s'Morgens rond half negen komt hier de eerste trein naar Nantes langs, welke werd opgewacht onder de mooie overkapping van het station. 

In Chatelaillon Plage loopt het spoor vlak langs de zee. Het is een kenmerkend stukje op de spoorlijn; bijna nergens vind je een duinlandschap rond het spoor! De trein naar Bordeaux komt op volle snelheid langs de fier wapperende gemeentevlaggen gezet.  

De volgende dag werd de eerste trein tussen Bordeaux en Nantes wederom opgewacht. Het zonnetje brak gelukkig door de vage bewolking, en snel na de foto werd teruggekeerd naar de camping: tijd voor ontbijt, en het inpakken van de spullen!

Met de auto volbeladen werd de navigatie ingesteld op een parkeerplaats bij Périgny; een niet veelzeggend plaatsje langs de spoorlijn. We zijn inmiddels boven La Rochelle, en hier wordt duidelijk dat het spoor nodig onderhoud moet hebben. Het hobbelt alle kanten op, en het treinverkeer mag maar maximaal 60 kilometer per uur rijden. Als standpunt voor de laatste foto van deze serie werd dit plekje langs het spoor gekozen. Het is een van de weinige plekken waar nog oude, kenmerkende telegraafpalen staan. Deze palen werden vroeger gebruikt voor het doorgeven van berichten in morsecode naar andere steden; een voor die tijd modern alternatief voor de postkoets. Deze installaties zijn al jaren niet meer in gebruik, maar op sommige plekken staan de sierlijke palen nog overeind. Als het spoor hier in de komende jaren vervangen gaat worden is dit een beeld wat voorgoed voltooid verleden tijd is. De ouderwetse treinen zijn dat al, hier rijden tegenwoordig moderne treinstellen. 

Ik heb veel plezier gehad aan het maken van deze fotoserie, want behalve de 'spoorromantiek' heeft Frankrijk ook vele fraaie vergezichten en mooie bergweggetjes te bieden. Op naar de volgende vakantie!

Soms heb je het gevoel dat er nog iets mist in een foto. Zo ook bij deze foto die ik afgelopen zomer in Frankrijk maakte. Het is de D146 door het oude mijnwerkersdorpje Bessèges. De lucht op de achtergrond was fraai, en de setting ook wel, maar er had eigenlijk een mooie auto moeten rijden om de foto af te maken. "Ach, waarom niet met Photoshop?" dacht ik. En zodoende ben ik wat foto's gaan maken met een model van een Volkswagen Transporter. Uiteindelijk heb ik mijzelf in een lijst geplaatst, met als achtergrond een gang in het Rijksmuseum: doel van de bewerking was dat het moest lijken alsof je vanuit een schilderij naar het museum kijkt. Een uitdagend klusje, heeft ook behoorlijk wat uurtjes bewerken gekost, maar de hypothese klopt in mijn ogen wel: een auto erbij maakt de foto wel 'af' :). 

Een langgekoesterde wens kwam uit op 5 november 2016: fotograferen in het oude Provinciaal Ziekenhuis te Bloemendaal. Onder urbexers een bekend begrip, hoewel er niet extreem veel foto's van circuleren op het internet. De datum voor een fotoshoot was een week eerder geprikt, en ik had dus 7 dagen de tijd om een complete shoot voor te bereiden. Normaal geen probleem; maar omdat dit een unieke kans was wilde ik alles tot in de puntjes voorbereiden. Al snel besloot ik dat foto's van het gebouw alleen niet interessant genoeg zouden zijn: er moest een model komen om de beelden 'aan te vullen'. Voorwaarde bleef echter dat het prachtige, monumentale gebouw overduidelijk het decor moest zijn. Ik wilde een interessant verhaal neerzetten; niet alleen iemand fotograferen op een fraaie locatie. Een model zoeken op zo'n korte termijn is lastig, omdat je iemand zoekt die bij het onderwerp past. Gelukkig bleek Jaddai bereid om te poseren, en voor de zekerheid trok mijn lieftallige vriendin ook een jurk aan, voor het geval een foto van twee zusjes ergens mooi zou zijn.

Eenmaal binnen werd gezocht naar een geschikte plek om even 'los te kunnen komen'. Een gang bovenin de rechtervleugel bood een aantal fraaie plekjes en uiteindelijk is daar ook het grootste deel van de fotoserie gemaakt. Het kwik lag op 5 november niet ver boven de 5 graden Celcius, en dat was te merken in het stenen gebouw. Tussen elke foto moest steeds de winterjas weer worden omgeslagen, en na verloop van tijd werd het te koud om nog door te gaan met fotograferen. Na een bedankje aan de contactpersoon werd snel huiswaarts gekeerd, om vervolgens eens door de foto's te gaan bladeren in Lightroom. Ik ben zeker niet ontevreden, er zitten wat mij betreft een aantal erg gave plaatjes bij. Toch zijn er genoeg puntjes om een volgende keer wat beter over na te denken, zeker als het op voorbereiding aan komt. Het was in ieder geval een ijskoude, maar spookachtig leuke fotoshoot waarvan ik veel heb kunnen leren!


​Haarlem - Maart 2017